اَندونِزی یا بطور رسمی جمهوری اندونزی کشوری است که در آسیای جنوب شرقی و اقیانوسیه قرار دارد. اندونزی یک مجمعالجزایر متشکل از ۱۷٬۵۰۸ جزیره و ۳۳ استان است.
اندونزی با جمعیت ۲۳۸ میلیون نفر، چهارمین کشور پرجمعیت دنیا است. نظام سیاسی این کشور جمهوری با انتخابات مجلس و ریاست جمهوری میباشد. پایتخت اندونزی جاکارتا است.
زبان رسمی این کشور زبان اندونزیایی و واحد پول آن روپیه است. مردم این کشور از اقوام گوناگونی میباشند که جاوهایها با حدود ۴۰ درصد بزرگترین قوم هستند و پس از آنها سوندانیها با ۱۵ درصد قرار دارند. جاوهایها بر امور سیاسی اندونزی چیرگی دارند.
با وجود جمعیت زیاد و مناطق پرتراکم، اندونزی جنگلهای کمجمعیت بسیار گستردهای نیز دارد که دومین سطح از تنوع زیستی را در جهان در خود جای دادهاند. این کشور از نظر منابع طبیعی غنی است اما با این وجود بخش بزرگی از مردم هنوز در فقر بهسر میبرند.
۸۶٫۱ درصد از مردم اندونزی مسلمان هستند و اسلام توسط بازرگانان دریانورد مسلمان به این منطقه رسید. اندونزی در ۱۷ اوت ۱۹۴۵ از هلند استقلال یافت و استقلال آن در ۲۷ دسامبر ۱۹۴۹ بهرسمیت شناخته شد.
اندونزی کشوری است که به شکل یک قوس در طول خط استوا کشیده شدهاست. مجمعالجزایر اندونزی دیرزمانی از مناطق مهم بازرگانی دریایی جهان بهشمار میآمد و مسیرهای بازرگانی از سده هفتم میلادی میان پادشاهی سریواجیا و چین تشکیل شدهبود. تاریخ اندونزی بسیار از نفوذ قدرتهای خارجی که به خاطر منابع طبیعی این کشور جذب آن میشدند تأثیر پذیرفتهاست. بازرگانان مسلمان دین اسلام را با خود به این منطقه آوردند و قدرتهای اروپایی برای بهدست گرفتن حق انحصاری تجارت ادویه از اندونزی، در این منطقه با یکدیگر رقابت و جدال داشتند. اندونزی سرانجام به مدت سه قرن و نیم تبدیل به مستعمره هلند شد، و بعداً پس از پایان جنگ جهانی دوم اعلام استقلال کرد.
سونامی سال ۲۰۰۴ در اقیانوس هند منجر به کشته شدن ۱۷۰ هزار نفر در آچه اندونزی شد.
نام اندونزی از واژه لاتین ایندوس (به لاتین: Indus) و یونانی نسوس (به یونانی: nesos) به معنی جزیره آمدهاست.[۲] نام امروزی آن به قرن ۱۸ میلادی، زمانی که اندونزی در حال تشکیل یک کشور مستقل بود باز میگردد
یافت شدن بازماندههای سنگوارهای انسان راستقامت که به نام انسان جاوه نیز شناخته میشود نشان میدهد که مجمعالجزایر اندونزی از دو میلیون تا ۶۰۰ هزار سال پیش مسکونی شدهبود.[۴]
اکثریت جمعیت امروزی اندونزی از نژاد آسترونزی هستند که از تایوان به سوی جنوب شرق مهاجرت کردهبودند. آنها در حدود ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد به اندونزی رسیدند و جمعیت بومی ملانزی را به سوی شرق راندند. شرایط بسیار خوب برای کشاورزی و توسعه کشت آبی برنج در حدود ۸۰۰ سال قبل از میلاد باعث شد تا شهرها، شهرستانها و پادشاهیهای کوچک بتوانند در سراسر قرن نخست پیش از میلاد شکوفا شوند.[۵]
حالت قرارگیری تنگههای میان جزایر در اندونزی بهگونهای است که هم تجارت بین جزایر و هم بازرگانی برونمرزی را شکوفا میکند. به عنوان نمونه مسیرهای تجاری میان پادشاهیهای اندونزی و چین از چند سده پیش از میلاد مسیح شکل گرفته بودند. این تجارتها بر تاریخ اندونزی تأثیر بسیاری داشتهاست.[۶]
در متون خاورمیانه از مناطقی از اندونزی امروزی به عنوان «جابه» و «زابج» یاد شدهاست. این دو نام بیش از آنکه بهزعم برخی پژوهندگان محدود به دو جزیرهٔ جاوه و سوماترا باشد، یک عنوان کلی برای قلمرو پادشاهی سریویجایا و ماجاپاهیت، شامل تعداد زیادی از جزایر هند بودهاست. مسلمانان تمام این جزایر را تحت نام کلی جاوه میشناختند و کلمهٔ زابج یا جابه نیز در متون کهن اسلامی به همین معنا به کار رفتهاست. تلقی مارکوپولو از جاوهٔ بزرگ و جاوهٔ کوچک نیز احتمالاً به اعتبار همین نام کلی میباشد.[۷]
منبت العطر یا سرزمین گیاهان خوشبو به شرحی که در کتاب ابن خردادبه با فاصلهٔ پانزده روز راه از زابج و اطراف آن آمدهاست به احتمال زیاد جزایر ملوک مرکز ادویه میباشد، زیرا میخک و جوز بویا که اقلام عمدهٔ ادویهاند عمدتاً در این جزایر به عمل میآیند. حتی جنگلهای خودروی این دو گیاه نیز از قدیم در بعضی از جزایر ملوک نظیر آمبون و ترناته وجود داشتهاست.
با ۱٬۹۱۹٬۴۴۰ کیلومتر مربع (۷۴۱٬۵۰ مایل مربع)، اندونزی پانزدهمین کشور بزرگ جهان از لحاظ مساحت است.
اندونزی مجموعهای از جزایر (نزدیک به ۱۷۵۰۸جزیره بزرگ و کوچک) است که در جنوب شرقی آسیا در اقیانوس کبیر قرار دارد. اندونزی در نیمکرهٔ شرقی، در جنوب شرقی آسیا، در اقیانوس هند و دریاهای وابسته به آن واقع شده و خط استوا از آن میگذرد. اندونزی در جزیره گینه نو با پاپوا و هم چنین در جزیره برنئو با مالزی مرز مشترک دارد.
سابقاً این جزایر در تصرف هلند و به هندِ هلند موسوم بود ولی بعد از آنکه کشوری مستقل و آزاد گردید، «اندونزی» نام گرفت. مساحت این کشور ۱۹۱۹۰۰۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر جاکارتا است که در جزیره جاوه قرار دارد و سابقاً باتاویا نامیده میشد. شهر مهم آن سورابایا است. این کشور دارای معادن قلع، نفت، ذغالسنگ و مس است و توتون، برنج، قهوه و کائوچو جزو محصولات کشاورزی این کشور است.
اندونزی را میتوان بزرگترین مجمع الجزایر جهان دانست که بین دو خشکی، یعنی جنوب شرق آسیا و استرالیا واقع شدهاست. وسعت آبهای این کشور ۳ برابر مساحت خشکیهای آن میباشد.[۱۰] بندرهای مهم این کشور نیز عبارتند از: مدان، بندر ساحلی بلاوان، پکانبارو، ریو، جاکارتا سنگارنگ، نوزاتنگارا، بندر ساحلی بیتونگ و بندر آمبون. شهرهای مهم اندونزی را هم میتوان در ۱۰ شهر زیر خلاصه کرد: جاکارتا، سورابایا، سمارانگ، باندونگ، مدان، پالمبانگ، یوجونگ پادانگ، بانجارماسین، بندر لامپومگ، مانادو.[۱۰]
جاکارتا، پایتخت کشور اندونزی، ابتدا یک شهر بندری کوچک بود، اما هم اکنون این شهر ۶۷۰ کیلومتر مربع وسعت دارد و جمعیتی معادل ۹ میلیون نفر را در خود جای داده و یکی از مراکز مهم اقتصادی اندونزی است.[۱۰]
جزیره جاوه با آنکه فقط ۷ درصد کل خاک این کشور را تشکیل میدهد، به تنهایی حدود ۶۰ درصد کل جمعیت کشور را به خود اختصاص دادهاست.[۱۰]
رشته جزایر جنوبی کوهستانی و آتشفشانی است و شامل سوماترا، جاوه، مادورا، بالی و جزایر سوندای کوچک (از جمله لامبارک، فلورس و تیمور) است. جاوه و همسایه کوچکترش مادورا جمعیت متراکمی دارند و نزدیک به دو سوم مردم اندونزی را در خود جای میدهند. زنجیره جزایر شمالی متشکل است از کالیمانتان (بخش اندونزیایی جزیره بورنئو)، جزایر نامنظم و کوهستانی سولاوسی (سلبس)، گوره ملوک، وایریان جایا (بخش غربی گینه نو).
بیش از دو سوم این کشور از جنگلهای استوایی بارانی پوشده شدهاست؛ و آب و هوای آن استوایی و بارندگی در طول سال سنگین است. رودهای مهم آن کاپواس، دیگول، باریتو، و بلندترین نقطه اندونزی نگگا پولو (هرم کارستنز) با ۵۰۳۰ متر ارتفاع است (در جزیره ایریان جایا).
قسمت اعظم اندونزی کوهستانی است و با وضع جغرافیائی خود که در دو طرف خط استوا قرار گرفته بیش از دو فصل دارا نیست یکی فصل مرطوب از نوامبر تا مارس و دیگری فصل خشک از ژوئن تا اکتبر.
هنر نقاشی در بالی هنری دارای سنت و پیشینه است. تماس هنرمندان محلی با سبک نقاشی اروپایی در سده بیستم روی داد. امروزه البته در جاوه مرکزی روشهای نقشپردازی کلاقهای که از روشهای بسیار قدیمی اندونزیایی است رفتهرفته کاربردهای بیشتری در نقاشیها پیدا میکنند.
موسیقی در اندونزی انواع گوناگونی داد ولی معروفترین آن موسیقی گاملان است که موسیقی سنتی دربارهای جاوه و بالی بهشمار میآید. امروزه تمام سبکهای موسیقی پاپ نیز به زبان ملی (اندونزیایی) و یا به زبان محلی خوانده میشود. افزون بر این سبکهای عامهپسندی مانند کرونتیونگ، دانگدوت، کاپورساری و جایپونگان نیز رایجاند.
خودارضایی در این کشورت تحمل نمیشود و مجازات آن مرگ است.